مواجهه

اسم اين سكانس از فيلم موديلياني رو مي‌ذارم:

دست‌ها و چشم‌هاي سوخته

حيرت و سپاسي كه اين زن توي صورتش هست، يعني: توي يك رشته‌ي نازك از افكار مردِش خودش رو آروم، خوابيده ديده. بعد اين عظمت رو دريافت كرده. مي‌دونيد چي مي‌خوام بگم؟ يعني چي از اين بالاتر كه يكي غرق كرده خودش رو توي پرتره‌ي يك زن. چي از اين بالاتر كه تونسته براي يك لحظه اينهمه راه رو تا تنهايي و پريشوني زن بره و برسه به اون نقطه‌ي داغ. براي يه لحظه همه‌ي تنهايي‌ها رو هيچ كنه توي آغوش زن.