اندوه لال

اندوه لال: "

شب‌ها می‌نشینم جلوی آینه، موهای خاکستری‌ام را می‌شمارم و شعر می‌بافم:

‫ترسیدم از خوابی که می‌بلعید بالم را

‫دیوانه‌بازی‌های خوبِ پارسالم را

‫ترسیدم از تن‌تکه‌های آشنایی که

‫فریاد می‌زد با صدای مرده فالم را

‫یک شاعر تنهای تبعیدی که می‌رقصید

‫با بیت‌های خسته‌اش اندوه لالم را

‫من بال بالِ مردنم را می‌زدم وقتی

‫صاحب قفس با عشق می‌پرسید حالم را

‫بیست و …

‫کمی هم بیشتر...

‫ماه است

‫ یا خورشید؟

‫گم کرده‌ام تاریخ آغاز زوالم را

‫شنبه، دوشنبه، چهارشنبه، جمعه، فرقش چیست؟

‫وقتی زمان پس می‌زند روز وصالم را

‫پاییز هم دست از سر ما بر نمی‌دارد

‫ای کاش تنهایی شبی می‌کَند قالم را

‫از من کسی برگشت دیشب، بی‌خداحافظ

‫از من کسی برگشت دیشب

‫بی‌خداحافظ

‫از من کسی

برگشت

‫دیشب

‫بی‌خداحافظ

‫برگشت تا ممکن کند مرگِ محالم را